Yazı dost olsun, benden olsun diye... Günlük niyetine...

Güne dair güzel şeyler (!) 30/04/2007

Afyonum patlamadan güne başlamıştım zaten... Uykumu alamamıştım geceden...
Her Çarşamba olduğu gibi, aynı saatte hızlı hızlı çalan zil ile yatağımdan fırladım. Geç kalıyordum...

Kapıyı hoş bir şekilde açmaya çalışırken hoşnutsuz, iyice keyfi kaçmış,bembeyaz bir silüet girdi içeri, usulca kedi gibi... Geceden kalma hayalet gibiydi evime gelen kadın... Hal hatır klasiğini, nolsun diye kestirip attı önce. Benimse boşuna harcayacak vaktim yoktu, işe geç kalacaktım. Telaşımı farkedince başladı hemen konuşmaya... Zaten eve gelmeyen kocası, alkolün kurbanı olmuş trafik kazası geçirmiş. Eve sokamadığı kocasını, o ağır dert yükünü hastanaye koyup gelmiş. Yoksulluk yetmiyormuş gibi, bir de bu çile eklenince boynu iyice bükülmüş gördüm onu... “1,5 ytl için bile borçlandım” diyordu ellerini sıka sıka gözyaşlarını akıtırken... Acımaktan çok, kızıyordu kocasına... Sırf iki kız çocuğu için katlanıyordu. El aleme laf olmasın, söz olmasın diye bir çift erkek ayakkabısı koyuyordu her gün kapısının önüne... Namusu şerefi üstüne, adı orospuya çıkmasın diye bir çift erkek ayakkabı kapının önünde koca yokluğunda...“Bak, sen sağlıklı olacaksın, sen akıllı olacaksın. Asla kendini bırakma ,çocuklarının en çok sana ihtiyacı var” deyip bu dert rüzgarını dağıtmaya çalıştım. Kederi koluma takıp işe gitmek istemedim... Ama düşündüm hep bu vakte kadar...

İşe varınca da iki kahve de yetmedi afyonu patlatmaya... Sanki bile bile rölantiye almak istiyordum zamanı. Sandalye ucunda değil de şöyle gerine gerine oturup ağır ağır iş yapmak istedim. Hatta arada bir kulaklık takıp müzikle süslemek istedim zamanımı... Ama ne yazık ki vaktim olmadı... Mail ve telefon trafiği yetti arttı, tüketti beni bugün. Bütün bunların içinde de sadece bir telefon görüşmesi, beni en çok üzdü...

Karşı tarafı dinlememek şartıyla arayan müşteri, sürekli bağırarak ve tehditler savurarak beni korkuttuğunu sandı. Oysa ben cevap verebiliyordum dinlemese bile... “Bir dakika sakin olun,çözüm bulacağım, sebepleri araştıracağım. Şimdilik bunu kabul edemem” derken, yüzüme telefon kapanmadan önce, sabırlıydım... Oysa sonra iş çığrından çıkmış, aynı insan, birkaç kişiyi ve özellikle de genel müdürü ayağa kaldırmış. Beni müdüre aynı tarz ve edeple şikayet etmiş... Müşteri memnuniyeti de yalamak zihniyeti olduğundan, müdürüm hiç hak etmediğim halde topu önce bana atıp sonra da biraz kendi üstüne alıp hem benim adıma, hem şirketimiz adına “özür” dilemiş bu şerefsize... Gün içerisinde de öyle çok yalanını yakaladım ki aynı şerefsizin. Konuşamadım artık bantlıydım...

Sadece size mail yazarken dondurdum zamanı, soluk almak için... Katılaşmışım farketmeden... Ama sonradan hafifledim size yazarken...İki damla süzüldü gözümden...

Eve gelince bittim... Az kaldı gün de bitecek nasılsa... Gün ,geceye kavuşacak yeniden... Hasretim geceye... Gecenin sunduğu cennet uykulara... Gözlerimi kapatacağım ve güzel günler düşleyeceğim... Düşler rüyalarıma karışacak... Anne karnında gibi kıvrılıp eşimi koklaya koklaya uyuyacağım... Sevginin varlığı ısıtacak rüyalarımı... Uyurken mutlu olacağım biliyorum...Cenneti göreceğim henüz göç etmemişken...

Güzel şeyler bir tek rüyalarda mı kaldı?
Geceye bu yüzden mi hasretlik çekerim bilmem...

Rengin
Günün notu: Olmadı özgürlükler adına 1 mayıs İşçi Bayramına katılacağım yarın. Hakkımı aramak için... Ne yazık ki sadece yüreğimle katılacağım... Sesimi bile duyuramıyacağım çünkü konuşmak bile yasak... Hak etmek yasak... “Ben” olmak yasak... Yasaklısın... “Hiç” olmak kabul... “Çöp” olmak...