“Dağ”ladım kendimi…

15/03/2008

“Dağ”ladım kendimi…

Hayatımda ilk etkilendiğim kitaplar çok eskilerde kalmış… Artık ben o kitaplardan çıkan koca koca kız olmuşum şu koca dünyada.Çocukluğum, hayallerim kalmış,benim sadık dostlarımı bırakmışım şeker portakalında,küçük prens’te, martı’nın düşlerinde…

Bu dostlarımı anlatmaya çalışırken,hafızamı zorlasam da düşlerden öteye geçemiyorum.

O yüzden, hatırladıklarımı gerçekliğe dökerken, 2-3 kelimeden ileriye gidemiyorum. Yazık ki, çocukluğumu harcamışım içimde… Büyüdükçe hayallerimi teslim etmişim kötülüğe… Sevgi verirken karşımda yalanı,ihaneti,sadakatsizliği bulmuşum. Harcamışım güvenimi hesapsızca…Çoktan karlar yağmış dağlarıma…Şimdi, bir tek “ben” kalmışım şu koskoca dünyada “kendi” kendime…

Öyleyse, tüm yaşadıklarımdan sonra, kendime bir işaretim miydi “Dağ” a uzanan ellerim? Dağ yollarının çoktan yolcusuyken… Bu kitap, benim yansımam mıydı avucumun içi gibi bana yakın?

Peki, siz de sebepli mi söylemiştiniz editörüm? “Şiir yazıyor Rengin Hanım” derken…

Bense, inat etmiştim o gün, “hayır, şiir değil” demiştim kendimden emince. Çünkü inanmıyordum şiir yazdığıma…Sadece kelimelerle , anlamlarla oynamak hoşuma gidiyordu itiraf etmeliyim. Halbuki benim de şiir kadar kapalı, karmaşık ama hafif anlaşılır, tuhaf güzel bir tarafım varmış…Fark ediyorum biraz da olsa…

Kendimi ve hayatımdaki yerimi sorguladığım şu son günlerde ,ruhumu buldum Murathan Mungan’nın “dağları”nda. Tabiatımı, özlemlerimi,yalnızlığımı…Varoluşumu…

Ben de kendimce yazdım “dağ”şiir kitabı nedir diyenlere;

kara büyüdür elindeki bu “kara kitap”
bu dağ yolculuğu…
ne yaptıysan olmuyor…
peşini bırakmıyor bu büyü
kendini başkalarına…
yalnız “sen” ve içine bakan gözlerin…
dağdan dağa esaretin…
özlemin ufkuna…

…

Rengin Karasu Pöğün